Blou Trane

Ek maak die blou woorde

in stom stilte voor my nat.

Met lou trane

van ou herrineringe wat

by die Fontein van Verlange,

diep hier binne in my hart,

sonder keer op wel en borrel,

en dan by my oe oorloop.

Gesmelte woorde kruip

om hul naastes uit te moor.

Die skrif verdrink,

dit syfer weg en raak verloor,

en net half verminkte sinne

se krulle bly oor as spoor

van gewonde pyn gedagtes

wat ek met rou hartseer doop.

Ek dink die heeltyd aan jou,

al die vele gisters, vandag en nou.

Dink jy nog nou en dan aan my,

of het jy my ook al klaar vergeet?

Waarom kom jy my dan nie red nie

soos met al die kere vantevore,

want alleen Die Here weet,

ek het jou nou nodiger as ooit,

sonder jou is ek verlore?

Soos die rye woorde,

voor my op die lessenaar,

raak jou skimbeeld

ook al dowwer en deurmekaar.

So verdwyn n stukkie legkaart

uur na dag na week na jaar

en los jy stadig, stadig op

in stille verlede tyd.

n Kruis is al teken

van jou vlietende bestaan.

Jy’s vir ewig

na Vader Dood se kluis verban,

maar in drome onder die lig

van n dowwe skrikkel maan

vind ek tog n towersleiutel

om die slot weer oop te sluit.

Waar ek gaan sal ek jou vat,

gebere in mooi prentjies in my hart.

Jou lag, jou lyf, jou oe, jy,

alles wat van jou my droomvrou maak.

Ek bly lewe in die verlede,

en teer in die verlore towertyd

op lang vergete vrede,

want my toekoms is sonder keuse,

by jou bagasie ingesluit.

Stom

Die kraaie het haar tong gesteel,

gister, so tussen vyf en ses,

net nadat “Jy moet my nooit vergeet”,

haar laaste woorde ooit aan my sou wees.

Die kraaie het haar tong gesteel

gistermiddag laat, so net voor ses,

en selfs Tyd het stil, verbaas, gaan staan,

verstomd oor hoe bitter kort n afskeid kan wees.

Ek hoor haar stem vir die heel laaste maal

voor die gedagtes op haar lippe sterf,

terwyl die son wat na sy dood toe val

die pers-blou berge rooi-oranje verf.

Onder die skemer sluier wat oor die wereld kruip

loer skadu skimme agter klippe en bome uit,

vreet die brokkies dag wat bewend-bang deur krake sluip

en suig die reenboog, deur my oe, by my drome uit.

Van verbrande brue bly geraamtes oor,

kraaie aas in doodloop strate hulle tol,

hier kom die nag, dieselfde le weer voor,

tyd vir dink, tyd vir wens, tyd om rond te rol.

Aan die ounag wat uitasem in my spore volg

klou die doofstom stilte en blinde donker tevergeefs,

stadig krepeer my gestremde reisgenote tog,

en is ek weer alleen, soos net ek alleen kan wees.

Maak liefde met my My Engel,

my Minnares, my Valentyn,

laat rus jou kop hier teen my skouer

en hou my vas tot al my angs verdwyn.

Ek verlang na jou hart se klop,

na die klank van as jy asem haal,

asof dit woordeloos  weergalm

 “Ek is lief vir jou”, in n ou vergete taal.

Uit die verlede steel ek n rukkie tyd

waar skoenlappers uit kraaie morfiseer,

en deur newels ver van die werklikheid

dans my sprokie prinses my lewe deur.

Sy troos my en soen my en bind my hart met vergeet,

styf hou sy my vas, en soos alleen haar liefde kon

bedek sy my bleek naakte siel in n Josefs kleed,

kleur my lewe in, en skink vir my n beker son.

Die klein hand wys so skuins na drie,

die grote staan doodstil op ag,

van my gisters bly n fluister oor,

soos kraaie wat sweef teen n pikswart nag.

Deur blinde donker flikker Hoop

as sterretjies en komete deur,

so is more tog weer amper hier,

al voel dit nou miskien soos die heel laaste keer.