Daisy de Melcker

Die ek wat ek nie rerig is nie breek

die grendel van sy lewe in geheimenis,

die slotte op die kerker van sy smart,

en ontsnap sy lewenslange kluister vonnis.

Met vele martelplanne in sy hart

kruip hy met doodsgedagtes uit die duisternis,

en grynslag oor hierdie perfekte part,

van voorgee, moor en pynig, wat nou syne is.

Die ek wat ek nie rerig is nie weet

jou toekoms sonder my moet hy in hartseer doop,

so met n rooi roos tussen sy tande,

gryp hy ons liefde en dans Die Tango van die Dood.

Hy gaan harteloos voort met sy planne

en gee voor sy kosbare offer is gehoort

maar my hartseer rol nat oor my wange

terwyl hy die lewe uit ons  liefde versmoor.

Daisy, Daisy, Daisy,

jy was lelik soos die nag,

maar ek wens jy kon nou my hand vashou.

Daisy, Daisy, Daisy,

my Prinses van Duisternis,

hoe vermoor jy sonder rou?

Daisy, Daisy, Daisy,

ek en jy is tog dieselfde,

y gebruik net gif, waar ek van woorde hou.

Die ek wat ek nie rerig is nie kyk

hoe ons bleek gebloeide liefde verlep en kwyn,

naak vas gekruisig teen die sekel maan

met harde spyker-sinne en woorde van asyn.

Ek smeek pleit by God tog dat jy verstaan

maar my gebede val soos klippe en verdwyn

nes sout traan druppels in die oseaan,

vermeng en afgewater, om nooit weer te verskyn.

Hoekom is dit as jy jou oe toemaak

word die pyn met doodsrukke uit jou hart verdryf?

Dit voel of die lewe weer draagbaar raak

as jy die verhaal teen die nag in swart oorskryf.

Ek het vir jou n moordberig gebring,

dit kom nie uit my hart nie, ek moes dit gaan steel,

sluk vinnig al my woorde af Liefling

dan proe die gif soeter, diep agter in jou keel.

Daisy, Daisy, Daisy,

jy was lelik soos die nag,

maar ek wens jy kon nou my hand vashou.

Daisy, Daisy, Daisy,

my Prinses van Duisternis,

hoe vermoor jy sonder rou?

Daisy, Daisy, Daisy,

ek en jy is tog dieselfde,

jy gebruik net gif, waar ek van woorde hou.

Is alles die moeite werd?

Kraai se gevoelens oor die lewe kan die beste beskryf word deur die twee gedigte hieronder. Ek sal my  sienings op n latere datum post.

Robert Lee Frost was n Amerikaanse digter wie met vier Pulitzer Pryse vir Digkuns gedurende sy leeftyd vereer is. In sy gedig “A Question” vra hy n vraag, op n pragtige manier, wat die pessimistiese Kraai gereeld, sonder aanvraag, deur my kop stuur.

A Question

A voice said: Look me in the stars

and tell me truly men of earth

if all the soul-and-body scars

were not too much to pay for birth

Dit is een van my gunsteling gedigte. Kort en kragtig.

Lank, lank gelede, toe perde nog horings gehad het, het Kraai ook probeer om dieselfde gevoel neer te pen in die gedig “Waar is my Prozac?” Tot sy verdediging moet ek net se dat dit geskryf is lank voordat ons Frost ontdek het. So oordeel asseblief maar sagkuns.

Waar is my Prozac?

Op n manier is God meer as gevoeloos.

En op n manier is die liefde ook.

Net uit genade tel Hy jou op,

uit die stof,

vorm die klei,

maar laat jou half gebroke.

Hy blaas lewe deur jou nek,

sodat jy kan asemhaal,

en sit jou dan in hierdie plek,

en wag rustig dat jy moet faal.

Die hartseerste van alles is,

dit voel vir my Hy line ons op.

Op n manier is die liefde nutteloos

En op n manier is die lewe ook.

Herringeringe wat jy saam sleep,

raak morsig,

daarna verlep,

en laat jou saam met spoke slaap.

Selfs die een wat jy bemin

los littekens in jou hart.

Liefde gee dalk die lewe sin,

maar wat jy leen word terug gevat.

Die hartseerste van alles is,

ek weet ook ware liefde breek.

Op n manier is dit maar net jy,

jy en jy alleen.

Ek en die ek wat ek nie is nie,

want met al die geskaaf en verander

het ek myself al jare terug vermoor.

Tog sit maar die stryd blydmoedig voort,

daar le nog n dag van oorlewing voor.

Op n manier is die lewe sinneloos

En op n manier is die rympie ook.

Karring met die soom wat Hoop vasmaak,

dan trek dit los,

en as dit breek,

val jou drome op die grond.

Hoop is net wensdenkery

wat jou martel hier op aarde.

Los niks oor, en niks om by te kry,

klaar in die hel met geen genade.

Die hartseerste van alles is

maak enige iets tog eintlik saak?

Op n manier is dit maar net jy,

jy en jy alleen.

Ek en die ek wat ek nie is nie,

want met al die geskaaf en verander

het ek myself al jare terug vermoor.

Tog sit maar die stryd blydmoedig voort,

daar le nog n fokken dag van oorlewing voor.

Ciao ciao vir nou.

Aangename kennis

Iemand het eendag gese “Wie is jy?” is n vraag waarop n naam nooit die regte antwoord is nie. Dit plaas my in n penarie omdat ek nog steeds op soek is na die regte antwoord op hierdie eenvoudige vraag.

Ek skryf uitsluitlik, meestal gedigte of rympies (hang alles af van hoe jy dit ervaar), om my eie duiwels, en miskien ook van joune, te troef. Bly daarom maar geduldig asseblief. Miskien kry ons altwee die antwoord tussen die posts, of in die feedback, van hierdie blog. So wees maar rojaal met jou comments. Ek en Kraai sal dit waardeer, veral die kritiek.

So 46-47 jaar gelede is ek gebore en Kraai het, so ver ek kan onthou, kop uitgesteek toe ek skaars 14 jaar oud was. Van toe af is ons soos n Siamese tweeling verbind waar die een nie sonder die ander kan oorleef nie.

Kraai het nog altyd alles in die lewe bevraagteken. Selfs van sy doekdae af. Ons samelewing. Ons uitkyk op die lewe. Godsdiens. Ons Volk. Waarkom ons verdaan? Wie maak die besluit oor wie en wat is reg of verkeerd? Waar ek partykeer nog miskien n Godswater-oor-Gods-akker houding het is daar n nimmereindende stortvloed van hoekoms en waaroms van sy kant af!

Aai hoe wens ek Google was al daar daardie tyd! Selfs met al sy malles, doemprofete en teenstrydighede. Dit sou soveel makliker gewees het as om in die biblioteek op n klein dorpie na inligting te soek. Die boeke waarna Kraai hartstogtelik op soek was was in elk geval verban of onbekombaar om so jong siele te beskerm teen die versoekinge van die wereld. Kinders was daardie tyd mos gesien en nie gehoor nie. Geleer om te luister en nie te vra nie. 

Alhoewel hy onmoontlik was, en ons n baie eenvoudiger lewe kon gehad het deur op minder mense se tone en selfaangesteldheid te trap, moet ek se dat daar nooit n vervelige oomblik saam met hom was nie. Niks in sy oe was wit of swart nie. Alles was geverf in n skadkeuring van Vaal Japie Trekker grys. En niks het sederdien hier omtrent verander nie.

Saam het ek en Kraai baie ervaarings deur gemaak en foute gemaak, maar tog besef ons moet saamwerk want nie een was bereid om in te gee nie. Teen die middel van my tweede jaar diensplig was Kraai mondig en kon ons op n beskaafde manier begin debateer en redeneer. 

Deur die jare het ons mekaar begin verdra en so is dit tot vandag toe.